Natuurlijk niet

Met het invoeren van quota, bereik je als wetgever net het tegenovergestelde van wat je wil bereiken. Want vrouwen moeten zich door deze positieve discriminatie dubbel en dik bewijzen en lopen het risico de stempel van excuustruus te krijgen. Ook vooroordelen als ‘carrièrevrouwen zijn slechte moeders' en ‘een man die thuisblijft, is een sloef', help je er de wereld niet mee uit.

Baas in eigen hoofd

Het zal vreemd klinken uit mijn mond, maar heb vandaag maar eens het ongeluk een man van om en bij de 35 jaar met talent en ambitie te zijn. De kans dat je in je carrière wordt voorbijgestoken door een vrouw die dat eigenlijk niet wil, wordt met de dag groter. En dat is maar een van de perverse nevenwerkingen van verplichte quota voor vrouwen.

Wat heeft iedereen toch met vrouwenquota, vraag ik me dikwijls af. Een of ander Bijbels schuldbesef of een vorm van frustratie? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat vrouwen zich niet steeds de vraag willen stellen of ze een topfunctie nu te danken hebben aan hun vrouw-zijn of aan hun kwaliteiten.

De volgende in de intussen lange rij voorstanders van quota is staatssecretaris Hendrik Bogaert (CD&V). Quota moeten voortaan ook voor topambtenaren vindt hij. Met nostalgie denk ik aan mijn vrouwelijke voorgangers die een jaar of vijftig geleden ‘baas in eigen buik' schreeuwden. Mag een vrouw dan anno 2012 ook nog ‘baas in eigen hoofd' zijn en zelf keuzes maken?

Vrouwen die willen en kunnen, komen er echt wel. Dat bewijzen ze elke dag. Vlaanderen kent intussen een pak zelfbewuste dames die ertoe doen. Zoals de door deze krant aan het woord gelaten Monique De Knop (DS 21 februari). Ze is topmanager bij de federale overheid, zag het glazen plafond nog nooit en wist haar carrièrekansen niet door mannen gefnuikt. Wel ziet ze gewoon weinig vrouwen die zich aanbieden voor de top. Spijtig genoeg voegde ze eraan toe dat je als vrouw een keuze móet maken tussen gezin en carrière. Alsof wie carrière maakt, geen gezin kan runnen. En alsof je onvermijdelijk moet kiezen voor een of ander klassiek rollenpatroon, die tijd ligt toch achter ons?

Laten we ook de eerbare strijd voor meer vrouwen aan de top alsjeblief niet verwarren met strijden voor ‘gelijk zijn'. Er zijn nu eenmaal minder vrouwen dan mannen die koste wat het kost die carrièreladder willen opklimmen. Daar is niets op tegen. Er zijn ook minder mannen die voor de zorgsector kiezen. Maar ik hoor niemand pleiten voor mannenquota voor verplegers.

Met een man als de mijne...

Kijk, het zou mooi zijn mochten mannen meer zorgtaken in het gezin op zich willen nemen. Het zou de verdeling tussen man en vrouw vast en zeker evenwichtiger maken. En het is helemaal te hopen dat we in de toekomst naast het klassieke rollenpatroon ook huismannen en carrièrevrouwen op eenzelfde niveau weten te waarderen. Maar dit is een geleidelijk proces dat zich niet laat forceren door een overheid die ons zegt wat we wel en niet moeten nastreven. Quota zadelen vrouwen op met het label ‘excuustruus' en de taak om zich tegenover de mannelijke collega's dubbel te bewijzen. Een overheid kan hooguit overwegen, zoals Vlaanderen dat doet, om bij gelijkwaardige kandidaten en een duidelijke ondervertegenwoordiging, de vrouw de voorkeur te geven. Alles wat verder gaat is nefast en oneerlijk.

Vrouwen en mannen die carrière willen maken, verdienen gelijke kansen, dat staat vast. Maar ik heb er helemaal geen behoefte aan om op een dag te ontwaken met baardgroei en testosteron in mijn lichaam. Laat mij maar gewoon vrouw zijn. En moeder. En carrièrevrouw.

Met een man als de mijne, die zich niet te man voelt om hier en daar in te springen en het hoongelach er voor een keer bijneemt, lukt dat allemaal best.