In de pers: De mens achter Bart De Wever - Het Laatste Nieuws

“Het is nu of nooit”, zegt Bart De Wever, onberispelijk in maatpak met gouden manchetknopen, op het einde van het gesprek. De uitdagingen zijn groter dan ooit voor de man die al twintig jaar de N-VA leidt. En uitdagingen komt hij op al zijn wegen tegen: die van de politiek en die van zijn persoonlijk leven. De Wever praat over zijn obesitas, zijn gezin, zijn goesting in nog meer politiek en over het belang van de verkiezingen. “Ik heb helemaal niet het gevoel dat het op is.”

Wie zijn onze politici? Op wie stemmen we? Kennen we de mensen aan de macht echt? Dat is de vraag die journalist Karel Lattrez samen met bekende politieke gezichten wil beantwoorden in de HLN-podcast ‘De mens achter de politiek’. N-VA-voorzitter Bart De Wever bijt de spits af: “Een perfect parcours bestaat niet als je kinderen moet grootbrengen.”

Laten we beginnen met een citaat van uw broer Bruno, een historicus, die onlangs met pensioen ging: ‘Ik was misschien een publieke intellectueel in Vlaanderen, maar voor het overige was ik niet zo’n uitzonderlijk historicus’. Vindt u zichzelf wel een uitzonderlijk politicus?

“Ik vind dat je niet over jezelf mag oordelen. Binnen dertig jaar zullen de historici de balans wel opmaken. Het eindoordeel mag je niet aan jezelf overlaten. Het siert mijn broer dat hij bescheidenheid toont aan het einde van zijn carrière.”

De omschrijving ‘uitzonderlijk’ kan ook betekenen dat iemand er ontzettend veel voor doet om een groot doel te bereiken.

“Ik vind niet dat ik uitzonderlijk veel doe voor mijn job. Andere mensen zullen misschien oordelen dat het wel zo is. Maar voor mij voelt het niet zo aan. In die zin heb ik een gemakkelijk leven. Ik volg mijn roeping. Ik ben een zeer gelukkig mens. Ik heb geen hobby’s, ik kijk geen televisie, ik heb geen uitgebreid sociaal leven met vrienden. Ik doe aan politiek. Of ik lees boeken die daar relevant voor zijn. Het enige wat ik daarnaast nog doe, is proberen om fysiek in orde te zijn. Maar zelfs dat gebeurt in functie van het kunnen uitoefenen van het beroep.”

Een gesprek met Bart De Wever leidt als vanzelf naar de gedaanteverwisseling die hij onderging. Van dikkerd naar marathonloper. Die evolutie was het resultaat van volharding en is nog steeds gaande. Een belangrijke rol is daarbij weggelegd voor de kleermaker.

U leidt bijna een ascetisch leven.

“Ja, sommigen zouden dat spartaans of ascetisch noemen. Ik noem het gedisciplineerd. Ik heb maar twee modussen: ofwel ben ik niét met iets bezig, ofwel ben ik gepassioneerd met iets bezig. Het gevecht met de zwaarlijvigheid ben ik ook met passie aangegaan. Ik heb de knop omgedraaid en gezegd: ‘Het is niet meer houdbaar’. Ik heb dat redelijk fanatiek gedaan, die overgang van morbide obees naar marathonloper.”

Wat heeft u vanmiddag gegeten?

“Bloemkoolrijst met spinazie en kip. Dat noemen ze een gezonde maaltijd. Ik ben er minder mee bezig dan je zou denken. Ik heb 144 kilo gewogen. Ergens in mijn hoofd schuilt nog altijd die pathologisch gulzige mens.”

Hoeveel weegt u nu?

“Dat weet ik niet. En dat is goed, want dat wil zeggen dat ik het niet meer zo obsessief volg. Jarenlang heb ik me ’s morgens gewogen. Dat was een ritueel waar ik niet van afweek. Ik kon tot op 100 gram nauwkeurig vertellen hoeveel ik vandaag, gisteren en eergisteren woog. Nu is het maanden geleden dat ik me nog heb gewogen. (Pauzeert) Ik draag natuurlijk ook maatkledij.”

U bedoelt dat u het aan uw hemden voelt als er gewicht bijkomt?

“Aan alles. Mijn kleren zijn tot op de millimeter gesneden door mijn kleermaker. Moest het echt fout gaan, dan zou ik het snel weten. Veel belangrijker is dat ik mentale rust heb gevonden. Ik hoef er niet meer obsessief mee bezig te zijn. Ik durf gerust al eens een dessert te nemen.”

En frieten?

“(Aarzelt) Dat is anders. Dat heeft met smaak te maken. Mijn smaak is veranderd. Vroeger at ik heel veel vlees. Nu nog vis en kip, maar geen rood vlees meer. Ik verdraag het slecht. Gefrituurd voedsel? Dat was een verslaving. Ik kon geen Quick voorbij rijden zonder een Giant uit te halen. Dat was verschrikkelijk. Maar smaak en gewoonte zijn paard en kar. Verander je je gewoonte, dan verandert de smaak mee. Als je dan eens teruggaat naar je oude smaken, dan valt het niet mee.”

Lust u dan de dingen die u vroeger graag at niet meer?

“Ik vind het gewoon niet meer zo lekker. Het gevoel van verzadiging treedt heel snel op. Vroeger kende ik dat niet, het gevoel van verzadigd zijn van gefrituurd voedsel. Een portie ‘warm gemengd’ in mijn stamcafé? Dat was een religie. Als ik Duvel of Leffe dronk, moest daar om de zoveel tijd een vetlaag op worden gesmeerd. Als ik nu zo een avond zou doorbrengen, dan kwam ik daarna drie dagen niet uit mijn bed. Het enige dat me stoort in mijn huidige leven is dat ik onvoldoende tijd heb om te sporten. Ik heb in mijn leven zeven marathons gelopen. Vorig jaar heb ik met Pasen covid gehad en in het najaar nog een luchtweginfectie. Er kwam geen einde aan. Ik heb maanden stilgelegen. Ik ben eigenlijk nu uit het dal aan het klimmen. De ‘Ten Miles’ van Antwerpen zijn in april. Dat wordt mijn eerste sportprestatie van betekenis. Het zal gene vette zijn, zoals ze in Antwerpen zeggen.”

Bart De Wever schermt zijn gezin liefst af van de aandacht die elke toppoliticus te beurt valt. “Het is hun leven”, zegt hij, alsof hij een muur rond hen bouwt. Op enkele “vervelende vragen”, zoals hij ze zelf noemt, wil hij toch antwoorden, maar zonder al te veel in detail te treden en door vaak in algemene bewoordingen te spreken.

Klopt het dat u op uw huwelijksdag – de Vlaamse feestdag trouwens – tegen uw vrouw hebt gezegd: ‘Het leven dat ik nu leid is geen pretje voor jou, maar zonder jou ben ik niets.’

“(Denkt na) Ik weet niet of ik het precies zo gezegd heb, maar het was zeker iets in die aard. Als je aan toppolitiek doet en je bent voortdurend afwezig, dan komen de lasten van het gezin niet bij jou terecht. Ik ben mijn partner zeer dankbaar dat ze haar carrière onderbroken heeft om de kinderen op te voeden. Ze heeft zich nu herschoold om in te stromen in het onderwijs.”

“We hebben vorig jaar een heel moeilijke periode gehad met onze dochter. Ik ga er niet te veel over zeggen want het is haar leven. Covid heeft een ravage aangericht in de geestelijke gezondheid van heel veel jongeren. Er is een tsunami van meisjes tussen 14 en 18 jaar met eetproblemen uit voortgekomen. Dat heb ik met eigen ogen kunnen vaststellen. Jonge meisjes worden op sociale media geconfronteerd met ideaalbeelden die onhaalbaar zijn. Dan kan het wel eens fout gaan. En het zat zeer goed fout. Ik heb toen gezegd: ‘Je kan maar zo gelukkig zijn als je ongelukkigste kind’. Daar heb ik enorm veel reactie op gekregen.”

Bent u er genoeg geweest voor uw dochter?

“Wat is genoeg? Ik hoop van wel.”

Heeft u er niet aan gedacht om uw publieke leven enkele maanden opzij te zetten en thuis te zijn voor uw dochter?

“Er zijn periodes dat je prioriteiten kan stellen, maar ik vind dat dat behoort tot de privacy van je gezin. Ik kan u zeggen: we hebben het wel gebolwerkt. En voor de rest heeft niemand daar zaken mee.”

Vindt u – achteraf bekeken – dat uw inspanningen oké waren?

“Dat zijn vervelende vragen. Welke ouder vindt dat zijn inspanningen naar zijn kinderen toe oké zijn? Ouderschap is een voortdurende oefening in falen. Een perfect parcours bestaat niet als je kinderen moet grootbrengen.”

Er komt opnieuw een verkiezingscampagne aan die veel van u en uw gezin gaat vergen. Beseft uw vrouw dat ook?

“Ik doe dit toch al redelijk lang. Mijn kinderen hebben nooit anders geweten dan dat hun vader altijd afwezig was. Dat vader op straat wordt aangesproken of uitgescholden, dat is normaal voor hen. Dat er doodsbedreigingen binnen komen, dat er incidenten zijn aan de woning, dat maken zij al jaren mee. Dat zijn de omstandigheden waarin de kinderen zijn opgevoed. Hier is eens een deur ingetrapt door een drugsdealer die de kinderen wou vermoorden. Ik zeg niet dat iedereen dan kalm blijft. Maar wij functioneren verder.”

Bart De Wever is twintig jaar voorzitter van N-VA. Het waren twintig jaren van de juiste balans zoeken tussen werk en gezin. Twijfels zijn er altijd. Maar is de goesting er nog? Is het allemaal de opofferingen waard? De uitdaging is nooit zo groot geweest. In de peilingen heeft Vlaams Belang N-VA overvleugeld als grootste partij in Vlaanderen. De volgende vraag is dan ook logisch.

Doet u het nog graag?

“(Beslist) Ja. Ik ben nog altijd erg gedreven door de politieke doelstellingen die bereikt kunnen worden. Zolang ik denk dat het kan, voel ik nog altijd heel erg de drive om verder te doen. Ik investeer heel veel in gesprekken met de mensen rond mij om een consensus te zoeken en die uit te voeren. Op het moment dat ik die consensus niet meer vind of ik zou vaststellen dat men in mij niet meer de uitvoerder ervan ziet, dan stopt het. Maar dat is nog niet aan de orde.”

Staat u nu aan het begin van uw grootste uitdaging?

“In heel Europa maken we een doorbraak mee van uiterst rechts. Ook wij gaan er wellicht niet aan ontsnappen. Dat is een enorme bedreiging. De komende maanden is het bergop fietsen. Ik werk al twintig jaar naar dit moment toe. De partijen die het systeem schragen en altijd maar de status quo verder zetten, gaan afschuwelijke slagen krijgen. Die partijen staan op kraken. Er komt een andere tijd aan. De vraag is of ik die tijd ga kunnen aansturen? Gaan we onze welvaart kunnen behouden? Dat weet ik niet. Daar lig ik wel wakker van. Niet van het gevoel dat ik mislukt zou zijn en iets anders moet gaan doen. Daar lig ik helemaal niet wakker van.”

Als uw confederaal model niet lukt, stapt u dan weg met het gevoel: het is dan wel niet gelukt, maar het is toch leuk geweest?

“Ik zeg u nog eens: we gaan in heel de westerse wereld en in ons land in het bijzonder een periode van grote veranderingen tegemoet. Ik kan alleen de omstandigheden niet voorspellen waarin dat zal gebeuren.”

Is het nu of nooit voor u?

“Ik denk het wel. Maar dan wel in de zin van: ‘Ga ik leiden, ga ik in de cockpit zitten?’ Op dat vlak is het wellicht nu of nooit. En als het niet nu is, zie ik het in 2029 (de volgende verkiezingen, red.) niet meer gebeuren. Het is misschien ook niet helemaal gezond dat ik het nog zou proberen.”

Het einde van een politicus is zelden mooi. De meeste politici stappen niet van het podium, ze worden eraf geduwd door hun eigen achterban

Is het op?

“Ik heb helemaal niet van mezelf het gevoel dat het op is. Het einde van een politicus is zelden mooi. De meeste politici stappen niet van het podium, ze worden eraf geduwd door hun eigen achterban. Ik hoop dat me dat nooit overkomt. Maar ik denk het niet. De achterban is zoals een vruchtenpers: die perst al het sap eruit en als alleen de schil over blijft, word je op de container gesmeten.”

U zal niet eindigen als Julius Caesar? Figuurlijk dan. Met 23 dolkstoten gedood op de vloer van de Senaat?

“Ik denk het niet. Moest dat zo zijn, dan was het al gebeurd. Ik denk dat ik in mijn bed zal sterven. Ook op politiek vlak. Ik voel geen behoefte om me vast te klampen aan wat dan ook. Als het niet lukt, dan is het maar zo.”

Opgetekend door Philippe Ghysens voor Het Laatste Nieuws (5/3/24)

LEES HIER HET ORIGINELE ARTIKEL: https://www.hln.be/binnenland/exclusieve-podcast-bart-de-wever-ergens-in...